Kiri – origami płaskie z koła

W technice tej model origami wykonany jest z kilku poskładanych w odpowiednie formy kół, przy czym na niektórych wybranych kołach dokonujemy w miejscu uprzedniego zgięcia nacięcie (nacinamy fragment płaszczyzny origami lub odcinamy ten fragment w taki sposób, aby kształt wyjściowej płaszczyzny origami nie zatracił formy koła). Docelowa forma origami powstaje po zestawieniu poskładanych kół i naciętych poskładanych kół w zwartą, jednolitą kompozycję. Formy pozaginanych kół na modelu zachodzą na siebie, mogą łączyć się krawędziami, czasami układają się warstwami naprzemiennie. Po zakończeniu procesu modelowania i kompozycji przy użyciu niewielkiej ilości kleju poskładane koła w modelu podklejamy do tła, ale tylko w miejscach, które do niego przylegają. Trzeba pamiętać, iż istotą tej techniki jest nadal składanie, modelowanie i kompozycja, a nie wycinanie i wyklejanie.

Sposób nacinania koła przed jego zastosowaniem do budowy modelu opiera się na zasadzie zginania koła na pół, dalej zaginania zakładki opierającej się o średnicę koła, odgięcia tej zakładki, aby dokonać nacięcia po uprzednio wykonanym zgięciu. Nie wszystkie poskładane koła w modelu muszą być podklejone. Podklejamy tylko te miejsca, które zapewnią utrzymanie zwartej kompozycji na kartonie.

Model w technice kiri-origami płaskie z koła powstaje przy użyciu trafnej liczby kół, tzn. najmniejszej możliwej, przy której model powstać może. Ta zasada wpływa na poprawność kompozycyjną modelu, który w swej formie powinien być symboliczny i prosty.

Kolejna zasada tej techniki wiąże się ze stosowaniem odpowiedniej liczby zgięć na składanych kołach. Podobnie jak w origami klasycznym modele odróżniają się od siebie stopniem trudności, czyli w konsekwencji bardziej lub mniej skomplikowaną strukturą formy. Prawidłowy model w technice kiri-origami płaskie z koła powinien być zbudowany z poskładanych kół o bardzo zbliżonej liczbie zgięć.

Technika kiri-origami płaskie z koła została opracowana podczas warsztatów dla dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych, których dysfunkcje uniemożliwiają podjęcie trudu składania form przestrzennych. Warto poznać ją, ponieważ jest to ciekawa propozycja zmiany obowiązujących reguł składania i poznanie nowych, które tworzą kolejne pole doświadczeń edukacyjnych. Tylko ucieczka od raz wyznaczonych reguł, które nie ewoluują, pozwala działać wyobraźni.

„Wyobraźnia jest ważniejsza niż wiedza.” – Albert Einstein.